Πόσες φορές νομίσαμε ότι βάλαμε τέλος σε μια κατάσταση, ότι κλείσαμε έναν κύκλο, ότι ξεπεράσαμε έναν πρώην, ότι προχωρήσαμε σε μια σχέση, ότι συγχωρήσαμε κάποιον που μας πρόδωσε, ότι επιτέλους αφήσαμε πίσω το παρελθόν και κάναμε μια νέα αρχή στη ζωή μας.
Απλά νομίσαμε, όσο εύκολο και αν ακούγεται στη θεωρία, είναι πολύ δύσκολο, χρονοβόρο και οδυνηρό στην πράξη.
Γιατί όσο και αν θέλουμε να προχωρήσουμε στη ζωή μας, να αλλάξουμε το παρόν μας, να εξελιχθούμε προσωπικά, να ξεχάσουμε καταστάσεις, να αφήσουμε πίσω μας ανθρώπους, να σβήσουμε λάθη, να ξεριζώσουμε πεποιθήσεις, να βιώσουμε νέους έρωτες που θα μας συγκλονίσουν, υπάρχει κάτι που μας κρατάει πίσω.
Ίσως η ανάγκη μας να νοσταλγούμε ότι ζήσαμε στο παρελθόν, ίσως η δύναμη της συνήθειας, ίσως ο φόβος για το άγνωστο να μας τρομάζει, ακόμα και η λανθασμένη εξιδανίκευση κάποιων ανθρώπων ή η αναπόληση στιγμών.
Μάλλον το ίδιο το παρελθόν έχει περισσότερη επιρροή πάνω μας απ’ ότι το παρόν και είναι φυσικό γιατί το παρελθόν μας ορίζει και είναι πάντα εκεί να μας υπενθυμίζει στιγμές, ανθρώπους, συναισθήματα, πληγές, λάθη, επιλογές, αδιέξοδα. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να το αφήνουμε να μας εγκλωβίζει, να μας ελέγχει, να μας παραπλανά, να μας στοιχειώνει και να μας δεσμεύει.
Γιατί άραγε βασανίζουμε εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας με τόσες σκέψεις που αφορούν το παρελθόν;
Γιατί επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη;
Γιατί επιτρέπουμε συμπεριφορές που δεν μας αξίζουν;
Γιατί ενώ είμαστε ερωτευμένοι με κάποιον δεν τολμούμε να τον διεκδικήσουμε και επιλέγουμε κάποιον άλλον;
Γιατί φοβόμαστε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά και να ρισκάρουμε;
Γιατί πιστεύουμε ότι οι απαντήσεις βρίσκονται στο παρελθόν και όχι στο παρόν;
Τι ή ποιόν ψάχνουμε απελπισμένα να βρούμε; Τον εαυτό μας; Τους άλλους; Ή έναν συνδυασμό και των δύο;
Τόσες εκκρεμότητες ανοιχτές, τόσα άλυτα θέματα, αμέτρητα αναπάντητα ερωτήματα, εμμονικά πισωγυρίσματα μας βασανίζουν καθημερινά και δεν μας αφήνουν να χαρούμε το παρόν μας. Όμως μόνο μέσω της αυτόπαρατήρησης του εαυτού μας και της κατανόησης των λαθών μας έρχονται βαθύτερες συνειδητοποιήσεις, αλλαγές και νέες επιλογές.
Κανένα παρελθόν δεν είναι κακό, γι’ αυτό ας μην το δαιμονοποιούμε, ας μην το κατακρίνουμε και το υποτιμούμε. Δεν χρειάζεται να μετανιώνουμε για όσα ζήσαμε και επιλέξαμε γιατί πολύ σοφά όλα αυτά μας οδήγησαν στο τώρα, εδώ που χρειάζεται να είμαστε. Ο χρόνος μας βοηθάει να ισορροπήσουμε και να ανασυνταχθούμε εσωτερικά και να βρούμε τα χαμένα κομμάτια του εαυτού μας. Μας οδηγεί στο να δώσουμε ένα τέλος σε ότι δεν μας εξελίσσει, να επαναπροσδιορίσουμε τα θέλω μας και να μετατρέψουμε κάθε πρόβλημα και δυσκολία σε μια αφορμή ευγνωμοσύνης και ευκαιρία προσωπικής αλλαγής.
