Κι αν η ψυχή είναι η κίνηση που κατοικεί σ’ ένα σώμα με οστά μπορεί να γίνει σύνολο στοιχείων, που το καθένα αλλάζει πορεία και μπορεί να διαχυθεί στον χώρο, στο σύμπαν στο άπειρο…
Να γίνει αγέρι και την σωστή στιγμή να μπει στο κενό σαρκίο απ’ το παράθυρο μιας εντατικής και το φυτό να ζήσει, νέα ζωή, δική του, απ’ την αρχή. Κατέκτησε την κίνηση….
Η ζωή είναι μια ηχώ.
Σου στέλνει πίσω ότι έσπειρες
με ιδρώτα κι αίμα πότισες τη γη σου
Κόκκινους καρπούς θέρισες.
Οι ιμάντες των ψευδαισθήσεων
σε βάθρο σε ανέβασαν.
Μα σπάσαν και μετέωρο σ’ άφησαν
το χάος να μετράς
σκορπίζοντας τις σκόνη σου
στους πέντε ανέμους.
Συμπυκνωμένος χρόνος η μεσότητα
που έπιασες
Εκατό θαρρούσες ήσουν
και δήλωνες αυτάρκεια και χορτασμένος.
Οι πεταλούδες της συγχώρεσης
δεν πρόλαβαν ν αρθούν.
Ποιος θα συγχωρέσει τώρα που
μοίρασες το χρόνο σου, στο ανυπόστατο.
Ανέχθηκες πολλά και κυρίως άγουρα φρούτα
με ώριμες σκιές.
Σαν ενοχές αποσυντέθηκαν μέσα απ ΄τ’ άγουρο
σε περικύκλωσαν σαν τον χορό σ’ αρχαίο δράμα
Κι εσύ στη μέση, “ο τραγικός ήρωας’’
με κομπασμό και υπερφίαλο εγωϊσμό
αναμετριόσουνα μαζί τους
“α μελιταία ποσσώτις” έλεγες
Μα αυτές διαλύθηκαν
μετά από σένα.
18/3/19
