Βρέχει και ένιωσε τις στάλες στο κορμί της
Έκανε ψηλά το κεφάλι της
Είδε μια συνομιλία
Μίλαγε το σύννεφο με τη βροχή
Μα πόσο πια θα κλαις της είπε
Μα δεν κλαίω εγώ
Ψυχές ξεχασμένες κλαίνε
Δεν τις αναζήτησε κανείς
Πηγών άκλαφτες και ανέγγιχτες στην αντίπερα όχθη
Έψαξαν να βρούνε ξενιστή
Καμιά τύχη
Και από τότε κλαίνε γοερά
Για την απώλεια που βίωσαν
Απώλεια δεν είναι μόνο η ύλη
Αλλά κυρίως η ψυχή το συναίσθημα
Το να μην σ’ έχουν αγγίξει στη καρδιά στο μυαλό
Κλάψτε κλάψτε όσο πιο δυνατά μπορείτε
Λυτρωθείτε και λυτρώστε
Κάποιοι εκεί κάτω στη γη κλαίνε επίσης
Απλά έχουν ξε-χάσει και το νόημα του οδυρμού τους
Εσύ κλαις; Ξαφνικά άκουσε να τη ρωτάνε
Δεν είναι δυνατόν μάλλον ονειρεύομαι
Εσύ κλαις; ξαναρώτησαν
Όχι
Εγώ έπαψα να κλαίω
Και έγινα απλά λευκό σύννεφο
Που φιλοξενώ δάκρυα και συναισθήματα.
