Αφιερωμένο σε μια φίλη
Μεγαλώνουμε – κι όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο επίμονα αναζητάμε τη θέση μας στον κόσμο- κι αναρωτιόμαστε: ποια να ‘ ναι αυτή;
Κάποτε πιστεύαμε, πώς η θέση μας , ο σκοπός της ύπαρξής μας δεν είναι παρά να είμαστε ο δυνητικός σωτήρας των αγαπημένων μας, ο ήρωας της οικογένειάς μας : με πόσον ενθουσιασμό, με πόση ζέση και αυταπάρνηση επωμιστήκαμε αυτόν τον ρόλο: ακόμη θυμόμαστε τον εαυτό μας, το γενναιόκαρδο χρυσό παιδί, να δίνει ρεσιτάλ υπευθυνότητας και ευαισθησίας, να προειδοποιεί, να νουθετεί, να παροτρύνει τους αγαπημένους ν’ απομακρυνθούν πάση θυσία από το ναρκοπέδιο: μα πώς αλλιώς, αφού πήραμε τη θέση του αυτόκλητου ανιχνευτή!
Μόνο που, το ηρωικό μας ιδεώδες, λόγω ενηλικίωσης, γκρεμίστηκε άγαρμπα, αφήνοντας πίσω του ένα σωρό επώδυνα συντρίμμια: έξαφνα, μια μέρα, συνειδητοποιήσαμε πώς ο αστραφτερός ήρωας, με την στιλπνή μπέρτα, τα δυνατά μπράτσα και την χαλύβδινη γενναιότητα, δεν είναι παρά ένας βαθιά τραυματισμένος άνθρωπος, που, ενδύεται την ταυτότητα του ήρωα, έχοντας τελικά, απώτερα εγωιστικά κίνητρα: επιθυμεί με κάθε τρόπο να βοηθήσει, να συντρέξει τους αδύναμους, για όλες εκείνες τις στιγμές που δεν βρέθηκε κανείς να του σταθεί, επιθυμεί διακαώς να σώσει τους άλλους, για όλες εκείνες τις στιγμές πού κανείς, δεν βρέθηκε να τον σώσει!
Αναζητώντας την θέση μας στον κόσμο λοιπόν, πιστέψαμε, πώς , φορώντας την μπέρτα και κραδαίνοντας το ωραίο μας σπαθί, θα γίνουμε ο ήρωας, ο σωτήρας: μα,το σημαντικότερο απ’ όλα, μ’ αυτόν τον τρόπο, θα κάνουμε τους άλλους να μας αγαπήσουν!
Γιατί, αυτός δεν είναι, στ’ αλήθεια, ο απώτερος στόχος; Το να βρούμε, επιτέλους, το κλειδί που ανοίγει, που ξεκλειδώνει τις πόρτες της καρδιάς των άλλων, να μπούμε, κι εκεί ,να θρονιαστούμε;
Mόνο που, ψάχνοντας εκείνο το περίφημο κλειδί που ανοίγει τις δύσβατες πόρτες της περιπόθητης αγάπης, σπαταλώντας όλο τον καιρό μας, μα κι όλους μας τους κόπους στην αναγνώριση της ηρωικής μας στόφας απ΄ τους άλλους, λησμονήσαμε τον όχι και τόσο ένδοξο, μα ωστόσο, αυθεντικό εαυτό μας: γιατί, χαμένοι στους ορυμαγδούς, τις εκκωφαντικές εκκλήσεις για βοήθεια των μια ζωή θυμάτων, απεκδυθήκαμε την ύπαρξή μας, έτσι πού, φτάσαμε ν’ αναρωτιόμαστε, ποιοι είμαστε εμείς, και αν μπορούμε να υπάρχουμε, πέρα από τις ζωές των άλλων!
Μέχρι πού,κάποια μέρα,συνειδητοποιήσαμε τον παραγκωνισμένο εαυτό μας, τον συναντήσαμε για πρώτη ίσως φορά, και αστραπιαία, αποφασίσαμε με την ψυχή μας να τον γνωρίσουμε: απεκδυόμενοι τον κτητικό όσο και υπερφίαλο ηρωισμό μας , κατεβήκαμε απ΄ τη σκηνή, απαυδισμένοι πια, να υποδυόμαστε πώς ανασαίνουμε αποκλειστικά για να εξυπηρετούμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες των άλλων!
Και,να πού, βγαίνοντας απ’ το πετσί του άβολα οδυνηρού μας ρόλου, κινήσαμε να ταξιδέψουμε, γεμάτοι λαχτάρα και ενθουσιασμό ν’ ανακαλύψουμε τη θέση μας, πέρα απ’ τα σύνορα των στενόχωρων αναγκών και απαιτήσεων των άλλων!