Γράφει η Μίνα Δαμίγου
Σίγουρα θα περιμένεις να διαβάσεις ένα κείμενο μοναξιάς. Ένα κείμενο θυμού κι απογοήτευσης. Ίσως όχι και άδικα, αφού ο τίτλος σε προδιαθέτει γι’ αυτό αλλά, πίστεψέ με, είναι ψευδής αυτή η αίσθηση. Κι αν ακόμα δεν πείστηκες, να σου πω πως δεν θα ανταποκριθώ στις προσδοκίες σου και παρακάτω θα σου μιλήσω μόνο για αλήθειες.
Για κάτι αλήθειες πικρές, αλήθειες «γλυκιές»…
Για κάτι αλήθειες ωμές κι αμάσητες, φίλε μου…
Αλήθειες που ακόμα κι αν –μετά κόπων και βασάνων- κατάφερες να «καταπιείς», δεν μπόρεσες ποτέ σου ως τώρα να τις χωνέψεις.
Για όλες εκείνες τις αλήθειες που επέζησαν ενάντια στον ρεαλισμό .
Αλήθειες που πόνεσαν…
Αλήθειες που έκρυψαν το δάκρυ πίσω από ένα ψυχρό χαμόγελο …
Αλήθειες που ντύθηκαν με το ψέμα και κυκλοφορούν ανάμεσα μας και ζουν δίπλα σου, διαδίδοντας «περήφανα» κιόλας, πως είναι τα πάντα στη ζωή κάποιων «δικών τους ανθρώπων».
Αλήθειες που πραγματικά καθόρισαν… από καταστάσεις και γεγονότα μέχρι ανθρώπινους χαρακτήρες και ζωές .
Ποιος και τι όμως ορίζει την αλήθεια ;
Η αλήθεια με την ευρύτερη έννοια της είναι κάτι υποκειμενικό και δεν είναι ίδια για τον καθένα. Αυτό είναι ένα γεγονός αναμφισβήτητο αλλά και ένα μεγάλο θέμα συζήτησης, μιας από τις αέναες διαφωνίες των ανθρώπων.
Οι πιο βαριές αλήθειες είναι εκείνες που μας πόνεσαν. Εκείνες που μας διαμέλισαν σε χίλια δυο κομμάτια και άντε μετά να τα μαζέψεις για να πεις «ζω και ανασαίνω». Γιατί η ζωή συνεχίζεται ακόμα και μετά από αυτό, όπως ήδη γνωρίζεις. Όλοι ραγίζουμε και όλοι σπάμε. Από το τόσο δα λίγο μέχρι το πολύ δίχως τέλος. Άλλοι σε κομμάτια, άλλοι ακόμα και σε θρύψαλα .
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που κυριολεκτικά διαλύονται ολοκληρωτικά. Και σ’ αυτό επιλέγουμε τι θέλουμε να είμαστε…θύτες, θύματα ή και τα δύο…
Πόσα να πεις και πού να βάλεις διαχωριστικές γραμμές όταν είναι γεγονός πως πολλοί άνθρωποι προτιμούν να βρίσκονται στη θέση του θύματος γιατί πολύ απλά θεωρούν ότι απαλλάσσονται από το βάρος των ευθυνών τους. Σαφώς και υπάρχουν άνθρωποι που δεν επιλέγουν αυτή την συμφεροντολογική ψευδαίσθηση, και όντως είναι πραγματικά θύματα αφού δέχονται τις συνέπειες και το βάρος εκείνων των πράξεων που δεν τους αναλογούν.
Δεν είναι όλα μια ευθεία, ούτε επίπεδα. Εξάλλου, το μόνο που δεν έχει θέση στην ύπαρξη μας είναι η ισοπέδωση. Όπως και να ‘χει, ο ρόλος του θύματος ή του θύτη, είτε είναι συνειδητή είτε ασυνείδητη, είναι πάντα μια επιλογή-απόφαση που ανήκει στον «ιδιοκτήτη» άνθρωπό της.
Θύτης… Υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν γι’ αυτό, και άνθρωποι που κατέληξαν να είναι θύτες, βιώνοντας τόση αδικία στην ζωή τους θεωρώντας ή και όντας θύματα, που την μετέτρεψαν σε μια εκπληρωμένη προφητεία τιμωρίας των άλλων και δήθεν δικαίωσης τους …
Μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να είναι τίμιος; Και αν ναι, πόσο τίμιος μπορεί να είναι;
Ένας «τίμιος θύτης» δεν μοιρολατρεί πάνω από την διαλυμένη ψυχή. Σηκώνεται και φεύγει αφού ολοκληρώσει αυτό που ήθελε…Ήθελε να διαλύσει και τα κατάφερε. Τι άλλο μπορεί να θέλει μετά από αυτό ; Να πενθήσει ; Να σκουπίσει τα δάκρυα του άλλου; Τι απ’ όλα; Και εδώ είναι η δική του φαρμακερή αλήθεια.
Πονάει. Πονάει γιατί βλέπει ότι η ματωμένη ψυχή που έχει απέναντι του, αντέχει και τελικά μπορεί να ζήσει μακριά του και μάλιστα πολύ καλύτερα. Γιατί αυτή είναι μια αλήθεια που δεν ήθελε ποτέ του να αντικρίσει και απέφευγε όπως ο διάβολος το λιβάνι.
Κι όμως, στέκεται εκεί και σιγά σιγά ορθώνεται, αν και ματωμένη, αγέρωχη μπροστά του. Και έτσι, απομένει με τον ψόφιο εγωισμό του και την κατά τα άλλα τίμια ειλικρίνεια του, καρφωμένος να μην μπορεί να κάνει βήμα. Γιατί και το θύμα κάποτε ξυπνάει σαν θεριό, έχοντας πλήρη επίγνωση πια πού πονάει και γιατί, αλλά κοντά του δεν θέλει πλέον εκείνον που αναγνωρίζει ως θύτη. Κι αυτό γιατί πληγώθηκε συνειδητά.
Και αυτή είναι μια αλήθεια αμάσητη. Η μεγαλύτερη αλητεία που θα μπορούσε να κρύβει ένας άνθρωπος είναι αυτό. Όλοι πληγώνουν και όλοι πληγωνόμαστε. Όλοι έχουμε το δικαίωμα αυτό. Αλλά όχι ηθελημένα, όχι… Η συνειδητή κατακρεούργηση μιας ψυχής δεν δικάζεται από κανένα δικαστήριο, αλλά πάντα θα την περιμένει μια θεία δίκη. Και είναι αυτή της μοναξιάς και των δεσμών που ο ίδιος ο θύτης δημιούργησε και τώρα θα μάθει να ζει μ’ αυτά.
Όπως ακριβώς έμαθε να ζει και το θύμα. Γιατί στο τέλος όλοι οι άνθρωποι περνάμε απ’ το ταμείο να πληρώσουμε και να πληρωθούμε… αυτή είναι η ξεχασμένη μας αλήθεια…
Και ως θύτες και ως θύματα… δυο ρόλοι ευμετάβλητοι και παρόντες σε κάθε φάση της ζωής σου… αυτή είναι η αξεπέραστη αλήθεια του νόμου της φύσεως..
Το θέμα είναι να έχεις τα λιγότερα χρωστούμενα όταν θα έρθει η σειρά σου στο ταμείο… και αυτή είναι η αναπόφευκτη πραγματική αλήθεια όλων μας…