Της Μαίρης Ζαχαράκης
Δεν θέλω να σ’ αγαπήσω… Έτσι όπως αγαπάμε μία φορά και για πάντα..
Δεν θέλω όνειρο μου, να ντυθείς με σάρκα, να παλιώσεις, να φθαρείς…
Θέλω να μπουν ανάμεσα οι εικόνες της καθημερινής ζωής, οι φίλοι, οι γνωστοί, η βοή του μάταιου κυνηγιού…
Να σε ξεχάσω θέλω, να μην σκέφτομαι τις θάλασσες που πέρασαν από τα μάτια σου…
Ν’ ανοίξω μια πόρτα μυστική και να δραπετεύσω μακριά από το χαμόγελο σου…
Παλεύω σαν τιτάνας για την ελευθερία μου…
Μικρό περήφανο πουλί που δεν φυλακίζει το τραγούδι του…
Φοβάμαι…
Τις νύχτες που τυλίγουν με το τρύπιο ρούχο της απογοήτευσης
τους έρωτες…
Τους βρώμικους έρημους σταθμούς και την στριγκή φωνή που αναγγέλλει: Τέλος διαδρομής!
Τον φυγόπονο στεναγμό σ΄ ένα ακουστικό που ταλαντεύεται από τις ριπές του αέρα σε θάλαμο μακρινό
Ας μείνει απόρθητο το έσχατο μου κάστρο κι εσύ κουρασμένος κι απρόθυμος κατακτητής…