Γράφει η Μαρία Λόγγιου
.
Είναι σχεδόν ξημέρωμα… ο ύπνος πάλι δεν με πιάνει.
Οι σκέψεις καίνε τα σωθικά μου και μου φωνάζουν. Μα εγώ δεν έχω φωνή και ας ουρλιάζω μέσα μου. Κουράστηκα να προσπαθώ. Να γίνω αρκετή για την αγάπη σου. Κουράστηκα να γκρινιάζω για να μου δώσεις λίγο από τον χρόνο σου. Δεν μου αρέσει να νιώθω δεδομένη για κανέναν, ειδικότερα για σένα. Είμαι εδώ μα είναι σαν να μη βλέπεις. Σαν να μη θέλεις να δεις, να μη θες να ακούσεις. Με πονάς και είναι σαν να μου δίνεις γροθιές στο στομάχι.
Σε θέλω στη ζωή μου όσο τίποτα άλλο αλλά οι πράξεις σου με ωθούν όλο και πιο μακριά.
Είμαι ευγνώμων που σε γνώρισα αλλά μη με κάνεις να μετανιώσω την επιλογή μου.
Πως φτάσαμε ως εδώ ρε μωρό μου; Εγώ που τρελαινόμουν μόνο στη σκέψη σου , τώρα να φτάνω στο σημείο να την αποφεύγω για να μη πληγωθώ; Δεν θέλω να είμαστε έτσι… Μου έχεις λείψει.
Το κορμί σου , ο τρόπος σου να μου δείχνεις πόσο με λατρεύεις χωρίς να χρειάζεται να προσπαθούμε , ούτε να είναι απαραίτητη η γκρίνια μου για να με ακούσεις.
Ξέρω πως δεν είναι εύκολο τίποτα για εμάς, ποτέ δεν ήταν. Όμως πάντα το παλεύαμε. Σε παρακαλώ οπλίσου με υπομονή και πάμε παρακάτω. Μη με αφήνεις τώρα που σε θέλω περισσότερο από ποτέ. Σε αγαπώ.