Κατά καιρούς ακούμε την φράση Αδερφή ψυχή. Άραγε πόσες φορές το έχουμε ακούσει; Υφίσταται, υπάρχει άραγε ή μήπως είναι ένα δημιούργημα της φαντασίας μας, κάτι σαν τα παραμύθια αυτά που μας έλεγαν όταν είμαστε μικροί για να αποκοιμηθούμε; Κι αν όντως υπάρχει πώς το καταλαβαίνουμε. Ότι έχει έρθει και τελικά πώς την κρατάμε μέσα στην ζωή μας για πάντα. Όμως για την ώρα θα πρέπει να δώσουμε μια εξήγηση για το τι είναι αδελφή ψυχή.
Αδελφή ψυχή λοιπόν είναι ο άνθρωπος που έρχεται τόσο κοντά στην δική μας, όσο κανείς άλλος. Είναι το άτομο στο οποίο δεν χρειάζεται να βάλουμε στην δική μας ψυχή την καλή της φορεσιά, να την πασαλείψουμε με τα ακριβότερα αρώματα, να την στολίσουμε. Κατά πως της πρέπει, για να ξεδιπλώσουμε τους φόβους της, τις ανασφάλειες της, την χαρά της ή την λύπη της. Είναι ο άνθρωπος που κουβαλάμε μέσα μας πάντα, όπως ακριβώς κουβαλάμε την καρδιά μας, όλα τα ζωτικά όργανά μας, γιατί χωρίς αυτά δεν μπορούμε να ζήσουμε. Στην κυριολεξία. Ίσως σε κάποιους να ηχεί μοιρολατρικό να εξαρτούμε το λόγο ύπαρξής μας ή όχι με βάση ένα άλλο άτομο όσο και έντονα συναισθήματα αν αυτό μας εμπνέει.
Η αναζήτηση ενός άλλου «εγώ» φιλτράρει όλες τις κοινωνικές μας σχέσεις με βάση πρωτίστως την ικανοποίηση των «θέλω» μας και υπονομεύει κάθε προσπάθεια των άλλων να σε «ικανοποιήσουν» ανιδιοτελώς. Αν εκλείψει – βασική προϋπόθεση πάντα να την έχουμε βρει – δεν μπορούμε να ζήσουμε και πάλι στην κυριολεξία. Είναι εκείνη με τον οποίο θέλουμε να μοιραζόμαστε τα πάντα καθαρά από ανάγκη και όχι επειδή το οφείλουμε ή μας το οφείλουν. Είναι αυτό που βλέπουμε όταν κοιτάμε μέσα στον καθρέφτη μας, ο αντικατοπτρισμός μας, δηλαδή εμείς οι ίδιοι. Είναι ψυχές που έχουν μεταξύ τους έντονη χημεία και αρμονία, που έχουν ζήσει ξανά μαζί και ξανασυναντιούνται, αφού έχει προαποφασιστεί σε επίπεδο ψυχών… για κάποιο σκοπό.
Όταν μιλάμε για αδελφή ψυχή δεν είναι απαραίτητο αυτή, να είναι ένας παράφορος έρωτας, μία εξάρτηση, ένα πάθος. Τώρα εάν τώρα συνυπάρχουν, ακόμα καλύτερα, σημασία έχει πόσο βαθιά αισθανόμαστε αυτήν την σχέση. Δεν έχει σχέση η ορμή, αλλά το πάθος. Θα μου πείτε όλα εντάξει, αλλά, μα πώς θα καταλάβουμε ότι βρήκαμε την αδελφή ψυχή. Ε, αυτό έγκειται στο πόσο ψαγμένος είναι κανείς και πόσο έχει τα μάτια του ανοιχτά. Βέβαια είναι και το άλλο. Αν είναι να έρθει, θα έρθει. Πιστεύω πως το γεγονός αυτό έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις. Ξυπνάς και το βλέπεις μπροστά σου. Αρκεί να έχεις τα ματιά σου ανοιχτά. Φυσικά υπάρχουν κάποιες μικρές λεπτομέρειες.
Η σχέση αυτή είναι μια σχέση που δεν εκβιάζεται. Δεν είναι θέμα κεκτημένου δικαιώματος λόγω χρόνου, θέσης, συγγένειας. Δεν μιλάμε για επένδυση. Σίγουρα δεν έχει να κάνει με το πόσο αγαπάς, ή είσαι ερωτευμένος ή συμπαθείς ή το πόσο καλά ερωτοτροπείς μαζί της. Για να γίνει λοιπόν καλό παιχνίδι πρέπει στην τσόχα να καθίσουν και οι δύο, αλλιώς παιχνίδι δεν υφίσταται. Και είναι τελείως άλλο πράγμα το πόσο εκτιμάει ο ένας ή ο άλλος την αδελφή ψυχή που έχει βρει. Το καταλαβαίνεις σχεδόν αμέσως. Είναι σαν ν’ ακούς ένα «κλικ» μέσα στο μυαλό σου την ώρα που δένεσαι μαζί της. Είμαι απόλυτος; Μπορεί.
Να σας το περιγράψω με μία εικόνα; Έχετε δώσει ραντεβού κάπου. Ξέρεις ότι θα έρθει. Είστε μαζί αρκετά χρόνια. Και την ώρα που μπαίνει στον χώρο, νιώθεις ένα ρίγος, τα γόνατά σου κόβονται και μετά από λίγο συνειδητοποιείς ότι κρατάς την ανάσα σου. Φυσικά αυτό έχει να κάνει με το πόσο «εντός των τειχών» είναι ο καθένας από εμάς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αξίζει τον κόπο να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να φερθούμε αναλόγως όταν μας συμβεί. Γιατί δεν είναι κάθε μέρα Κυριακή… κοντή γιορτή και κάποια πράγματα έρχονται μόνο μια φορά στην ζωή μας. Όταν φθάνουμε σε ένα τέλμα, αντικρίζουμε πιο καθαρά την αλήθεια μας και πιστεύω ότι μόνο τότε θα μπορούμε να διακρίνουμε ποιος άνθρωπος ήταν και είναι η αδελφή ψυχή μας.
Το παρών άρθρο δημοσιεύθηκε στο Εναλλακτική Δράση – Πηγή , αλλά από αρθρογράφο που ανήκει στο δυναμικό των Χρονογραφημάτων.
