Αχ, αυτή η συμπληρωματική διαφορετικότητα…!
Δεν είναι πολύ όμορφη η εικόνα με το κόκκινο και το λευκό κρασί;
Δεν έχει αρμονία χρωμάτων;
Δε δένουν ωραία και συμπληρωματικά στο μάτι οι διαφορετικές αποχρώσεις των σταφυλιών;
Αλήθεια, τι γίνεται με αυτή την περιβόητη διαφορετικότητα στις σχέσεις των ανθρώπων;
Πως αλληλοσυμπληρώνει ο ένας τον άλλο;
Όλοι μας είμαστε διαφορετικοί, το εντελώς ίδιο με εμάς μπορεί και να το βαριόμασταν.
Πως όμως διαχειριζόμαστε αυτή τη διαφορετικότητα του άλλου;
Την κρίνουμε και την κατακρίνουμε;
Της κάνουμε επιθέσεις να την καταστείλουμε για να κυριαρχήσουμε;
Την αντέχουμε χωρίς να καταπιεζόμαστε;
Την σεβόμαστε αλλά δεν την αντέχουμε και υποχωρούμε συνέχεια συσσωρεύοντας θυμό;
Την καλωσορίζουμε;
Την κατανοούμε;
Την αποδεχόμαστε;
Την ενσωματώνουμε;
Την απορρίπτουμε;
Είναι αρκετά δύσκολο να συνυπάρξουν δύο άνθρωποι με εντελώς διαφορετικούς και παγιωμένους βιορυθμούς ζωής, πεποιθήσεις, αξίες, τρόπο σκέψης, στάση ζωής!
Η διαφορετικότητα είναι ωφέλιμη όταν και οι δύο μπορούν και θέλουν να πάρουν από τον άλλο συνειδητά.
Είναι ωφέλιμη όταν και τα δύο μέλη της σχέσης εργάζονται στην ίδια κατεύθυνση, έχουν τον ίδιο σκοπό.
Χρειάζεται ώριμη στάση για να πράξουμε έτσι.
Αλλιώς και οι δύο θα καταπιέζονται να αντέχουν ο ένας τον άλλον.
Εκεί δεν υπάρχει καμία υγιής οπτική γωνία, η συνεχής καταπίεση οδηγεί στην ασθένεια.
Η διαφορετικότητα δύο ανθρώπων μπορεί να είναι τόσο ακραία που να μην μπορεί να γεφυρωθεί.
Οι διαφορές μπορεί να είναι γοητευτικές όταν αγγίζουν αυτό που εμείς είμαστε στο σήμερα.
Σ’ αυτό το επίπεδο, γίνονται γόνιμο έδαφος για περαιτέρω αμοιβαία ανάπτυξη και εξέλιξη μέσα στη σχέση.
Όταν όμως οι διαφορές είναι ακραίες, πόσο ωφέλιμο είναι να παλεύετε και να προσπαθείτε να συνυπάρξετε με ενέργειες εντελώς παράταιρες από τη δική σας φύση, από τους δικούς σας βιορυθμούς και τη δική σας συνηδειτότητα στο σήμερα;
Ως γνωστόν τα ετερώνυμα έλκονται μα πολλές φορές δεν στεριώνουν.
Κολλάνε σε τέτοιο βαθμό που “κολλάνε” και δεν προχωρούν. Και ότι “κολλάει” είναι καταδικασμένο σε θάνατο.
Άλλο να κάνεις υπομονή με αληθινή αγάπη και άλλο να υπομένεις, να αντέχεις.
Είναι ψευδής η αίσθηση δύναμης ότι αντέχω! Δεν είναι δύναμη, είναι κακοποίηση προς εμάς και τον άλλον.
Χρειάζεται η αρετή της διάκρισης και η συνάντηση με τα εσωτερικά θέλω της ψυχής μας!
Είναι όμορφο να είναι ο ένας το κόκκινο γλυκό κρασί και ο άλλος το λευκό ημίγλυκο!
Αρκεί και οι δύο να κρατάνε ζωντανά και ζωηρά τα χρώματα, τη γεύση και τα αρώματα τους!… και να μην έχει “ξινίσει” ο ένας ή και οι δύο!
Στην Υγειά μας!