Μέρες τώρα τον σκεφτόταν. Είχε έρθει πάλι η άνοιξη. Η εποχή που της χάρισε ένα υπέροχο μικροσκοπικό τριαντάφυλλο από τον κήπο της μαμάς του…
Πράξη μικρής σημασίας για πολλούς αλλά για εκείνη πράξη μοναδική και ανεπανάληπτη.
Εκείνο το άνθος τους ένωσε για πάντα. Που και που άνοιγε το συρτάρι της και το κοιτούσε, το περιεργαζόταν, το μύριζε και μπροστά της χόρευαν διάφορες εικόνες του παρελθόντος. Αυτό το τριαντάφυλλο ήταν όλος της ο θησαυρός, το πολύτιμο της.
Μάρτης ξανά… η φύση στα καλύτερα της.
Πήρε το κοριτσάκι της από το χέρι για να περπατήσουν κάτω από τον καταγάλανο ουρανό, ανάμεσα στις ευωδιαστές κατακίτρινες μαργαρίτες. Έστριψαν στην γωνία του δρόμου και ξαφνικά τον είδε μπροστά της…
Παρατηρούσε τους περαστικούς κάτω από τα γυαλιά ηλίου του και απολάμβανε τον καφέ του.. Δεν είχε αλλάξει καθόλου και ας είχε χρόνια να τον δει. Είχε παγώσει και δεν προχωρούσε.
“Μαμά γιατί σταματήσαμε;”
“Αλίκη μου έλα να σου γνωρίσω έναν υπέροχο άνθρωπο… πολύτιμο για την μαμά… εκείνον που της έμαθε πως δεν θα πρέπει να δημιουργούμε κοινωνίες που υπάρχει επιλεκτικό συναίσθημα, επιλεκτική αγάπη, επιλεκτικό μίσος, επιλεκτική τιμωρία και επιλεκτική συμπαράσταση. Εκείνον που έκλεισε την πόρτα στα γνωστά με τίμημα βαρύ, γιατί ότι αγάπησε και ότι τον αγάπησε δεν τον ακολούθησε. Προκάλεσε τον τακτοποιημένο κόσμο και ύστερα δεν τον αναγνώριζαν, είχε γίνει ο καινούριος άνθρωπος του “κήπου” και προκαλούσε φόβο και όταν οι άλλοι μας φοβούνται ή μας διώχνουν ή μας λυπούνται, προχώρησε όμως, αφού απαλλάχθηκε και από τη λύπη τους αλλά και από την απόρριψη τους, προχώρησε σ´έναν κόσμο όπου η ζωή χαίρεται τους ευτυχισμένους ανθρώπους.
Αλίκη μου όταν μεγαλώσεις εύχομαι και εσύ να ακολουθήσεις το παράδειγμα του και να βγεις έξω από το σπίτι των παραμυθιών και της βολεμένης ζεστασιάς… ο καιρός ίσως είναι άστατος και απρόβλεπτος… αξίζει όμως αν το αποφασίσεις αληθινά, να το αντέξεις, γίνε σαν και εκείνον, επαναστάτης γιατί είσαι ένας άνθρωπος ερωτευμένος”.
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.