Σε φοβήθηκα μοναξιά…
Πολλές φορές τρόμαζα που βρισκόμουν κοντά σου…
Κι όμως, ήσουν η μόνη που μπορούσες να αγγίζεις την κάθε πληγή μου δίχως να με πονάς… Ούτε εγώ η ίδια δεν μπορούσα…
Κι έφευγα…
Έφευγα πάντα μακρυά… Από εμένα την ίδια… Τα όνειρα μου…Τις ελπίδες μου…
Τα «θα» και τα «να» μου…
Δεν μου χρωστάει τίποτα η ζωή. Εγώ ήρθα σ’ αυτήν, όχι εκείνη σε μένα…
Εγώ της χρωστάω…
Ένα «ευχαριστώ» , και μια «συγγνώμη»…
Το «ευχαριστώ» για τις Ανατολές που μου χάριζε…
Και το «συγγνώμη» γιατί δεν ήμουν άξια και ξεψυχούσα μπροστά σε κάθε Δύση…
Δεν το έζησα το ταξίδι τούτης της μεγάλης μέρας που λέγεται «ζωή» και τώρα πια μεγάλωσα…
Δεν χώρεσα σε κανένα πέλαγος, σε καμία άβυσσο…
Θαρρείς και περίσσευα…
Σκόρπισα στον ουρανό όλες μου τις ευχές…για ό,τι αγάπησα…
Να το βρίσκει πάντα το καλό…
Τις έστειλα παντού. Στ’ αστέρια, στις σταγόνες της βροχής, στα σύννεφα…
Παντού… Στην μέρα και στην νύχτα…
…να φτάσουν εκεί που ανήκουν…
…Εκεί…
Εκεί που δεν κατάφερες να φτάσεις εσύ ψυχή μου…
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.