Καλημέρες τυπικές, καληνύχτες ψυχρές, σχέσεις ανόητες. Και στην άκρη του ουρανού μου με περιμένεις εσύ, άγγελος αρχάγγελος μιας ζωής ευτυχισμένης. Τα κουράγια μου λίγα κάθε μέρα, οι αντοχές μου χαμένες… μα συναντώ το χαμόγελό σου, τα γλυκά λακάκια στα μάγουλά σου, τα ροδαλά χείλη σου που δαγκώνεις… κι αυτά μου δίνουν τροφή να ζω.
“Πάρε με αγκαλιά” μου λες… κι όλα αρχίζουν, τότε αρχίζω να ζω αληθινά. Ένα χάδι που με διαπερνά σαν ηλεκτρικό ρεύμα μα απαλό από αγγέλου φτερό, μια μυρωδιά που με μεθάει σαν τυλίγεις τα χέρια σου γύρω μου να με φιλήσεις… ένα φιλί βαθύ, υγρό, γλυκό που μου δίνει ανάσα… ένα κορμί ερωτικό που λιώνει στο άγγιγμά μου και γίνεται λάβα που με πνίγει.
Κι αρχίζει ένα ταξίδι σε κόσμους βαμμένους με κόκκινο του πάθους με Αγγέλους διαβόλους, σε παράδεισο καυτό σαν κόλαση… και ξεχνώ τα πάντα… ο χρόνος σταματάει κι όλα μας τα όνειρα βουτηγμένα στου κορμιού σου του χυμούς ξετυλίγονται… ρουφώ διψασμένα το μέλι από τα χείλη σου, στο κορμί σου πάνω λιώνω σαν το κερί, ιδρώνω, θρυμματίζομαι, με τη φλόγα του ανάβω και καίγομαι… κι όταν συναντώ το βλέμμα σου το παραδομένο κι ευάλωτο τρέμω γιατί εκείνη τη στιγμή είσαι δική μου.
Σε θέλω μου ψιθυρίζεις κι η ανάσα μου κόβεται… και γίνομαι όλος ένα κύμα που ταξιδεύει μέσα σου κι ακούω τους αναστεναγμούς σου στο σκοτάδι… παρακάλια από τα μισάνοιχτα χείλη σου… κοφτές ανάσες, κορμιά σφιγμένα, ανάσες αργές και βαθιές. Αποκαμωμένη κοιμάσαι στην αγκαλιά μου με ένα φιλί στο λαιμό, στη φλέβα που χτυπάει ακόμα δυνατά. Κι αύριο θα ζήσω για να ακούσω ξανά…”Πάρε με αγκαλιά”… να τα ζήσουμε ξανά δυνατά, σπαραχτικά.
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.