Πολλές φορές αναρωτιέμαι κατά πόσο η νύχτα είναι φίλος ή εχθρός της σκέψης, όταν το Φεγγάρι ως αυτοκράτορας παίρνει την θέση του με σκοπό να προσφέρει απλόχερα την λάμψη του στους υπηκόους του. Αυτές τις νύχτες είναι που το μυαλό αφαιρείται, ένα παιχνίδι ξεκινά, ένα κυνηγητό σε λαβύρινθο όπου κάθε γωνία κρύβει μια εικόνα, μια στιγμή που το μυαλό φωτογράφισε, φέρνοντας στην επιφάνεια όλες τις μικρές λεπτομέρειες, χρωματίζοντας με μοναδικό τρόπο.
Μέχρι που ο ήχος του κύματος με ξυπνά από το λήθαργο, και ένα άγγιγμα οδηγός με φέρνει αντιμέτωπο σε ένα γνώριμο βλέμμα, σε ένα απαλό χαμόγελο, πόσα συναισθήματα μπορείς να μοιραστείς, πόσες σκέψεις σου να περιγράψεις. Μήπως λανθασμένα η αγάπη σκιαγραφείται με την καρδιά; Όταν τα μάτια είναι που φανερώνουν όσα νιώθεις.
“Δε χρειάζεται να χάνεσαι, αφού σε κρατώ, η νύχτα είναι τόσο όμορφη”….
….ψιθύρισε και όμως παρόλο ότι ήταν δίπλα, μου έλειπε.
Παρότι την κοίταγα δε μπορούσα να πιστέψω εάν ήταν αληθινή, πως δεν ήταν ένα παιχνίδι της νύχτας, μια ξεχασμένη ανάμνηση.
Την αγκάλιασα, όμως το βλέμμα μου πλέον είχε στραφεί στο ακρογιάλι, όπου το κύμα αρμονικά το αγκάλιαζε. Τα σημάδια της μοναξιάς είναι βότσαλα για κάθε άνθρωπο, σκληρά και ακατάδεκτα, που με το χρόνο χάνονται από το κύμα της αγάπης.
Ο χρόνος πέρασε, οι “κρύες” νύχτες από μόνιμα ζοφερές είχαν γίνει αισιόδοξες, πλέον κάθε πρωινό που ανοίγω τα μάτια, το βλέμμα σου με καλημερίζει με ένα χαμόγελο, με κρατάει μαγεμένο σε ένα κόσμο όμορφο που η δύναμη της συντροφικότητας, τα συναισθήματα που πηγάζουν, αποτελούν την έξοδο από κάθε λαβύρινθο.
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.